Bartymeusz wyraźnie odczuwa niedostatki życia. Jest ślepcem i z tego powodu skazany jest na żebranie. Z tego powodu musi być uzależniony od innych. Paradoksalnie, dramatyczne doświadczenie bycia zależnym, pomaga mu w spotkaniu z Jezusem. Bartymeusz może tylko prosić. Jego osoba to wielkie błaganie, które nie pozwala Jezusowi przejść obok niego obojętnie. Jezusa wszak otacza tłum, a jednak tylko ubogi ślepiec jest Go w stanie zatrzymać. Jezus zachowuje się tak właśnie z powodu jego braków i z powodu chęci zmiany tej sytuacji, w której się znalazł Bartymeusz, wreszcie z powodu wyznania jego wiary. Żebrzący ślepiec choć nie ma nic, to z drugiej strony ma wszystko to, co najlepsze, najwłaściwsze. Po ludzku ubogi, ale bogaty w wielką wiarę, dlatego otrzymuje upragnioną zdolność widzenia. Bartymeusz nie ma nic, co by go zatrzymało przy nim samym, jest wolny w pójściu za Jezusem. Czyni to, doświadczywszy nie tylko swojej zmiany, ale jako wewnętrznie przemieniony, tylko krocząc za Jezusem widzi dalszy sens swojej egzystencji.