wtorek 20 października 2020

List do Efezjan 2,12-22.

Bracia: W owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie.
Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa.
On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur — wrogość. W swym ciele
pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój,
i aby tak jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.
A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko,
bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.
A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga
zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.
W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię,
w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

Księga Psalmów 85(84),9ab-10.11-12.13-14.

Będę słuchał tego,
co Pan Bóg mówi:
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom,
którzy zwracają się ku niemu swym sercem.
oto ogłasza pokój ludowi i swoim wyznawcom.  
Zaprawdę, bliskie jest Jego zbawienie
dla tych, którzy Mu cześć oddają,
i chwała zamieszka w naszej ziemi.
Łaska i wierność spotkają się z sobą,  
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam obdarzy szczęściem,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Sprawiedliwość będzie kroczyć przed Nim,
a śladami Jego kroków zbawienie.

Ewangelia wg św. Łukasza 12,35-38.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie.
A wy bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego Pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze.
Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał.
Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie».

Komentarz Bł. Kolumban Marmion

Kiedy jesteśmy wierni w zachowywaniu poczucia obecności Boga, żar miłości jest stały; „nasze działanie”, nawet najzwyklejsze, jest nie tylko „wolne od wszelkiej zmazy” (Reguła św. Benedykta, rozdz. IV), ale także wyniesione do poziomu nadnaturalnego. Całe nasze życie jest napromieniowane niebiańską jasnością, pełna słodyczy, która „zstępuje od Ojca świateł” (Jk 1,17) i jest tajemnica naszej siły i radości.

Zwyczaj obecności Boga uzdalnia duszę do przyjmowania boskich wizyt. Zdarza się, a niektórym duszom częściej, że odczuwa się rzeczywistą trudność odmawiania modlitwy o określonej porze, pomimo dobrej woli. Zmęczenie, sen, choroba, rozproszenia pozornie unicestwiają wysiłek modlitwy: to jest susza i oschłość duchowa. Jednakże niechaj dusza pozostanie wierna i czyni wszystko, by pozostać blisko Pana, nawet bez wyraźnego zrywu i żaru. „Ja zawsze będę z Tobą: Tyś ujął moją prawicę” (Ps 73,23) — Bóg dotrze do niej w innym momencie. Co do tych wizyt Pańskich, Ewangelia głosi Jego ostateczne pojawienie się, kiedy nadejdzie kres naszego ziemskiego życia: „Nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24,42).

Jeśli wszędzie: w celi, krużganku, ogrodzie, refektarzu żyjemy skupieni na obecności boskiej, nasz Pan przyjdzie, przyjdzie Trójca (por. J 14,23), z dłońmi pełnymi światła, z tymi jasnościami, które nas ogarniają dogłębnie i posiadają ogromny wpływ na nasze życie duchowe. Bądźmy zatem, dzięki naszemu skupieniu, „podobni do ludzi, oczekujących swego pana” (Łk 12,36). Pan nas zastanie w gotowości i pozwoli wejść do sali biesiadnej razem z Nim…